Ἐπιστήμη καὶ θρησκεία. Ἡ σύγκρουση λογικῆς καὶ δόγματος.

«Ὁ σημερινὸς παγκόσμιος πολιτισμὸς ἑδράζεται στὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων σοφῶν, ἡ πεμπτουσία τῶν ὁποίων προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν διττὴ φύση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς κληρονομιᾶς. Τὸ εὖρος καὶ τὸ βάθος τῆς κληρονομιᾶς αὐτῆς ἀναπόφευκτα δημιούργησε ἀντίπαλες φιλοσοφικὲς ἀπόψεις καὶ δόγματα, ἔριδες καὶ ἀντιπαραθέσεις, πηγὴ τῶν ὁποίων ἦταν ἡ ἀντιπαλότητα μεταξὺ τοῦ ἐπιστημονικοῦ ὀρθολογισμοῦ, ῥεαλισμοῦ, καὶ τοῦ ἰδεοκρατικοῦ δογματικοῦ ὑπερβατισμοῦ. Ἡ διττὴ αὐτὴ κληρονομιά, ἀναγκαῖο φαινόμενο τῆς ἀνθρώπινης διανοητικῆς ἐξελίξεως, ὅπως ἦταν φυσικὸ διαιωνίζεται καὶ στὶς ἡμέρες μας, μὲ τὴν σύγχρονη μορφὴ τῆς ἀντιπαράθεσης Θρησκείας–Ἐπιστήμης.

Στὴν διττὴ φύση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς φιλοσοφικῆς σκέψης ὑπερέχει ὁ ἀμύθητος ἐσωσυμπαντικὸς Ἰωνικὸς Διαφωτισμός, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἑδράζεται ἡ μεγάλη ἐπιστημονικὴ ἀνάπτυξη τῆς ἐποχῆς μας.

Καὶ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος δὲν ἑδράζεται στὸν θρησκευτικὸ ὑπερβατισμό, ποὺ εἶναι πρόσκαιρος καὶ παροδικός, ἀλλὰ στὸν ἐπιστημονικὸν ὀρθολογισμό, ποὺ εἶναι αἰώνιος καὶ “ξυνός”, γνήσιο προϊὸν τῆς φύσεως. Βάσει τοῦ πνεύματος καὶ τῶν ἀρχῶν αὐτοῦ ἐγράφη τὸ παρὸν βιβλίο.»

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εἰσαγωγή

Ἡ διττὴ φύση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς φιλοσοφικῆς σκέψεως

Κεφάλαιο 1: Ἡ ἐπιστήμη στὴν ὑπηρεσία τῆς Θεοκρατίας – Ἓν τὸ πᾶν: ἀρχαιοελληνικὴ καὶ σύγχρονη ἐπιστημονικὴ σκέψη – Ἀρχαιοελληνικὴ καὶ σύγχρονη κοσμολογία – Μονισμὸς καὶ τὰ βραβεῖα Τέμπλετον

Κεφάλαιο 2: Ἡ ἐξέλιξη τῶν περὶ Σύμπαντος ἀντιλήψεων στὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Θρησκεία – Μιὰ κλασσικὴ ἰδεολογικὴ σύγκρουση Θρησκείας–Ἐπιστήμης – Περὶ ψυχῆς ἀρχαιοελληνικὲς καὶ σύγχρονες ἀντιλήψεις – Ὁ Νόμος τῆς Διατηρήσεως τῆς Ἐνεργείας–Ὕλης καὶ ἡ καρατόμηση τοῦ Ἀντουὰν Λαβουαζιὲ καὶ τοῦ Ῥοβεσπιέρρου

Κεφάλαιο 3: Ἔσωσυμπαντικὸς καὶ ἔξωσυμπαντικὸς Λόγος–Θεός – Ἠ ἀριστοτελικὴ Ἀρχὴ τῆς Αἰτιότητος, θεμελιώδης ἀρχὴ τῆς Φύσεως. – Ἡ ὀρθολογικὴ καὶ ὑπερβατικὴ ἑρμηνεία τῆς Ἀπροσδιοριστίας τοῦ Ἅιζενμπεργκ – Ἡ δογματικὴ ἑρμηνεία τῆς ἐξέλιξης ἀπὸ τὸν Πάπα καὶ ἡ κριτικὴ τῶν Βιολόγων – Τὸ Ἀείζῳον Πῦρ τῶν Ἡρακλείτου–Πριγκοζὶν καὶ τὸ Ἐξ Ἀποκαλύψεως Πῦρ τοῦ Ἰωάννου – Ἰωνικὸς Διαφωτισμὸς καὶ τέχνες

Κεφάλαιο 4: Ἡ διάσταση Ἐπιστήμης–Θρησκείας – Ἡ εὐθύνη τῶν ἀνθρωπιστικῶν σπουδῶν – Ἡ εὐθύνη τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν – Ἡ εὐθύνη τῶν πολιτισμικῶν «μιμιδίων» – Σκάνδαλα καὶ ἀνομήματα ἱερέων «ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ» – «Εὐφυὴς Σχεδιασμός», ἡ νέα θεωρία τοῦ Θρησκευτικοῦ Ὑπερβατισμοῦ

Κεφάλαιο 5: Ἡ ἱστορικὴ διαστρέβλωση τῆς Ἀργοναυτικῆς Ἐκστρατείας – Ἀφροκεντρισμός, ἡ ἐσκεμμένη παραποίηση τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας – Ἡ ἀρχαιοελληνικὴ ναυσιπλοΐα ἔφθασε ὥς τὸ Μεξικό – Ἡ χαμένη ἤπειρος τῶν Μοῦ – Ὁ πολιτισμὸς τῶν Μάγια, συνέχεια τοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Ἀτλαντίδος.

Βιβλιογραφία.