«Τὸ γὰρ ἐν τοῖς μύθοις ἀπεμφαῖνον αὐτῷ τούτῳ προοδοποιεῖ πρὸς τὴν ἀλήθειαν· ὅσῳ γὰρ μᾶλλον παράδοξόν ἐστι καὶ τερατῶδες τὸ αἴνιγμα, τοσούτῳ μᾶλλον ἔοικε διαμαρτύρεσθαι μὴ τοῖς αὐτόθεν λεγομένοις πιστεύειν, ἀλλὰ τὰ λεληθότα περιεργάζεσθαι καὶ μὴ πρότερον ἀφίστασθαι, πρὶν ἂν ὑπὸ θεοῖς ἡγεμόσιν ἐκφανῆ γενόμενα τὸν ἐν ἡμῖν τελέσῃ, μᾶλλον δὲ τελειώσῃ, νοῦν καὶ εἰ δή τι κρεῖττον ἡμῖν ὑπάρχει τοῦ νοῦ, αὐτοῦ τοῦ ἑνὸς καὶ τἀγαθοῦ μοῖρά τις ὀλίγη τὸ πᾶν ἀμερίστως ἔχουσα, τῆς ψυχῆς πλήρωμα, καὶ ἐν τῷ ἑνὶ καὶ ἀγαθῷ συνέχουσα πᾶσαν αὐτὴν διὰ τῆς ὑπερεχούσης καὶ χωριστῆς αὐτοῦ καὶ ἐξῃρημένης παρουσίας.»

«Διότι ἐκεῖνο ἀκριβῶς τὸ ἀπίθανο στοιχεῖο ποὺ ὑπάρχει στοὺς μύθους, μᾶς ἀνοίγει καὶ τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν ἀλήθεια. Ὅσο, δηλαδή, παραδοξώτερος καὶ ἀπίστευτος εἶναι ὁ μῦθος, τόσο λιγώτερο θέλουμε νὰ πιστέψουμε ὅ,τι λέει, ὡστόσο θέλουμε νὰ ἐρευνήσουμε ὅσα ὑπονοεῖ, καὶ δὲν σταματοῦμε ὥσπου, μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν θεῶν, νὰ φωτισθοῦμε, ἤ μᾶλλον νὰ τελειοποιήσουμε τὸν νοῦ μας, δίχως νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ὑπάρχει μέσα μας κἄτι ἀνώτερο ἀπ’ τὸν νοῦ, δηλαδὴ ἕνα μικρὸ κομμάτι ἀπ’ τὸ Ἕνα καὶ τὸ Ἀγαθό, τὸ ὁποῖο κατέχει ἀδιαίρετα τὸ Πᾶν, τὸ πλήρωμα τῆς ψυχῆς, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἡ ἀφῃρημένη παρουσία τοῦ Ἑνὸς καὶ Ἀγαθοῦ περικλείει ὁλόκληρην τὴν ψυχή.»

Ἰουλιανοῦ Πρὸς Ἡράκλειον κυνικόν, 12.9