Ὁ κάθε ποιητὴς μέσα ἀπὸ τὴν γραφή του ἀφήνει πετραδάκια ἤ κοσμήματα γιὰ νὰ τὰ βροῦν οἱ ἑπόμενοι, ἕνα κομμάτι πρόσθεσης στὸν ποιητικὸ θησαυρὸ ἤ παλμοὺς ποὺ σβήνουν μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Ὁ γραπτὸς λόγος ἀποτελεῖ καὶ μιὰν ἄποψη, μιὰ θεωρία πάνω στὴν πολιτιστικὴ βάση τοῦ σήμερα, τὸν ποιητικὸ καθρέπτη γιὰ τὴν αὐτο-ἀνάλυσή μας, τὸ ἔσχατο μέσον γιὰ τὸν προσδιορισμὸ ἀλλὰ καὶ τὴν ἐλπίδα γιὰ τὴν διεύρυνση τῶν ὁρίων τῶν πνευματικῶν δυνατοτήτων μας.